این شعرها که بوی سکوت می دهند

از غیبت لب های توست

کلمات

مثل زنجره های خشکیده ی تابستانی

از معنا خالی شدند

و در انتظار مورچه هایند

توشه بار زمستانی شان را


در حفره ی تاریک خالی کنند-

اندوهی که سرازیر می شود

در سینه ی خاموش من.

 

                                                         محمد شمس لنگرودی


دلتنگی

خوشه ی انگور سیاه است

لگد کوبش کن

لگد کوبش کن

بگذار سر بسته بماند

مستت می کند

این اندوه.        

 

شمس لنگرودی



امشب

         دریاها سیاه اند

باد زمزمه گر

                 سیاه است

پرنده و گیلاس ها

                       سیاه اند

دل من روشن است

                      تو خواهی آمد

شمس لنگرودی