این خنده های خیلی بلند یا بهتره بگم قهقهه های آقای همساده منو به فکر فرو می بره .. همینجوری که بلند می خنده همینجوریم زود جوش میاره و سر و صداش آزار دهنده ست .. کیف و کفش و لباساش همیشه شیکن و سر و وضعش بسیار مرتب .. استاد بودن آداب داره .. اما من فکر می کنم بچه ها بیشتر از وضع ظاهریمون به باطنمون توجه می کنن و کافیه به این تضاد درونی و دوگانگی پی ببرن .. و این تقدس و قداست مصنوعی بر ملا بشه .. خوبه واقعاً تعادل رو همه جا رعایت کنیم اینجوری آسیبش هم برا خودمون و هم برا اطرافیانمون کمتره ..

+ من معتقدم قلب و ذهن و روح آدم ظرفیتهای خالی داره که باید به تدریج تکمیل بشه .. این خاصیت کمال گرایی آدمهاست .. به همین دلیله که همیشه احساس در اوج بودن نمی کنیم.