شاهدانه ی عزیزم
این چندمین بار است که امروز برایت نامه می نویسم و پاره می کنم .. کلماتی که برای تو بر کاغذ می آیند باید قداست خاصی داشته باشند .. باید شان و منزلتت در نوشته هایم و شعرهایم لحاظ شوند .. برای یک قدیس .. برای یک شاهزاده .. یک فرشته .. یک ستاره باید با حساسیت تمام بنویسی .. باید آنقدر وزین باشد که حتی قاصد این حجم عظیم احساس خیال بازگشایی پاکت عشقمان را از سر بیرون ببرد
شاهدانه ی عزیزم .. به من گفته اند نامه هایی که برایت می نویسم را مراقبشان باشم .. از ترس اینکه دزدیده نشوند .. از ترس اینکه نام تو را از صدر و نام مرا از زیر نامه ها با نامهای کذاییشان جابجا کنند.
هراسی ندارم .. تا جهان باشد .. تا تو باشی و من می نویسم .. می نویسم که تو بخوانی .. می نویسم که اگر ننویسم در میان سکوت خواهم مرد .. می نویسم تا سکوتت را در دلت بشکنم ...
ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر توام سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده از اندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم زآلودگی ها کرده پاک
ای تپش های تن سوزان من
آتشی در سایهء مژگان من
ای ز گندمزارها سرشارتر
ای ز زرین شاخه ها پر بارتر
ای در بگشوده بر خورشیدها
در هجوم ظلمت تردیدها
با توام دیگر ز دردی بیم نیست
هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست
ای دل تنگ من و این بار نور؟
هایهوی زندگی در قعر گور؟
ای دو چشمانت چمنزاران من
داغ چشمت خورده بر چشمان من
پیش از اینت گر که در خود داشتم
هرکسی را تو نمی انگاشتم
درد تاریکیست درد خواستن
رفتن و بیهوده خود را کاستن
سر نهادن بر سیه دل سینه ها
سینه آلودن به چرک کینه ها
در نوازش، نیش ماران یافتن
زهر در لبخند یاران یافتن
زر نهادن در کف طرارها
آه، ای با جان من آمیخته
ای مرا از گور من انگیخته
چون ستاره، با دو بال زرنشان
آمده از دور دست آسمان
جوی خشک سینه ام را آب تو
بستر رگهایم را سیلاب تو
در جهانی اینچنین سرد و سیاه
با قدمهایت قدمهایم براه
ای به زیر پوستم پنهان شده
همچو خون در پوستم جوشان شده
گیسویم را از نوازش سوخته
گونه هام از هرم خواهش سوخته
آه، ای بیگانه با پیرهنم
آشنای سبزه زاران تنم
آه، ای روشن طلوع بی غروب
آفتاب سرزمین های جنوب
آه، آه ای از سحر شاداب تر
از بهاران تازه تر سیراب تر
عشق دیگر نیست این، این خیرگیست
چلچراغی در سکوت و تیرگیست
عشق چون در سینه ام بیدار شد
از طلب پا تا سرم ایثار شد
این دگر من نیستم، من نیستم
حیف از آن عمری که با من زیستم
ای لبانم بوسه گاه بوسه ات
خیره چشمانم به راه بوسه ات
ای تشنج های لذت در تنم
ای خطوط پیکرت پیرهنم
آه می خواهم که بشکافم ز هم
شادیم یک دم بیالاید به غم
آه، می خواهم که برخیزم ز جای
همچو ابری اشک ریزم های های
این دل تنگ من و این دود عود ؟
در شبستان، زخمه های چنگ و رود ؟
این فضای خالی و پروازها؟
این شب خاموش و این آوازها؟
ای نگاهت لای لائی سِحر بار
گاهوار کودکان بیقرار
ای نفسهایت نسیم نیمخواب
شسته از من لرزه های اضطراب
خفته در لبخند فرداهای من
رفته تا اعماق دنیا های من
ای مرا با شور شعر آمیخته
اینهمه آتش به شعرم ریخته
چون تب عشقم چنین افروختی
لاجرم شعرم به آتش سوختی.
"فروغ فرخزاد"
از مجموعه: تولدی دیگر / عاشقانه
والا سکوت شاهدانه دست خودش نیست فقط جیغ زدن بلده :)) شما دلگیر نشین :)
مثل همیشه عالی بود