بازگشت

پدرم همیشه می گه هر کجا دلت خوش باشه وطنته .. خوب که فکر می کنم دلخوشیم به تنهایی متعلق به اینجایی نیست که هستم .. گاهی خونه پدریم که حیاطش می شه ساحل دریا که یه صبح تازه رو با نسیم روحبخشش به تماشا می شینیم .. یا جنگلهایی که از این به بعد محل مناسبی برای تفریح و تفرجه و از شرجی هوا خبری نیست .. گاهی دیدن یک دوست .. شنیدن خبری .. نشانه ای از سلامتی و حضورش

حالا خوب که فکر می کنم بی جهت نیست که پرنده ها مهاجرت می کنند .. لابد دلخوشی هاشون رو تو سرزمینهای مختلف می یینن  .. چشم به راه بازگشت هزاران پرنده مهاجرم که بیان و شادیهاشونو با ما به اشتراک بذارن.

روز هجران و شب فرقت یار آخر شد		زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد
آن پریشانی شب‌های دراز و غم دل		همه در سایه گیسوی نگار آخر شد

ای همیشه موندنی

هزار و یک قصه عاشقی را با ستاره ها به تماشا نشستم .. هر ستاره گویا برای یک دل شوریده دلربایی می کرد .. خوش شانس بودم که از میان کرور کرور ستاره تو را جستم .. اما با پای پیاده سالها بین ما فاصله بود .. تردید اگر می کردم در میان آنهمه شبتاب ریز گم می کردمت .. آری تردید یعنی نرسیدن .. تردید یعنی فراموشی .. غفلت یعنی از دست دادن
با پای جسم به تو رسیدنم محال بود و دستانم کوتاه از ستاره چینی .. چشمانم را یارای دیدن نبود .. در مقابل آنهمه دلربایی و غمزه مستانه چاره ای جز دلدادگی نیست .. باید چشم ظاهر می بستم و چشم دل باز می کردم .. جسم زمینی ام ستاندی و وصل به نورت شدم.
ای خوب همیشگی با من بمان .. در میان سیاهی شبهای تار و صدای زوزه شغالان و گرگها رهایم نکن.
دستان یخ بسته و سردم را در دستهای گرم و مهربانت بگیر و  سینه ام را مملو از رایحه خنک یاس و رازقی های دل انگیزت کن.
با من بمان ای همیشه ماندنی

خواب پریشان

ساعت حدود سه نیمه شب داشتم خواب بدی می دیدم .. مدام با آدمهای اون دنیا صحبت می کردم .. اما می دونستم زنده ام و کاملاً آگاه بودم .. احساس می کردم سخت دارم نفس می کشم .. مادرم بالای سرم بود و از پدربزرگم می گفت .. تموم وجودم درد می کرد .. با صدای اتصال پست برق سرخیابون بیدار شدم .. آروم سراغ یخچال رفتم و یه لیوان آب خوردم .. بی سر و صدا سر جام برگشتم .. تا حدود نیم ساعت بعد ریتم تنفسیم بهتر شد.

خبر ورزشی زیاد خونده بودم .. از سر شب به فکر خونواده هادی نوروزی بودم .. یاد همسر سیروس قایقران افتادم .. از بچگی آبی بودم .. هنوزم مادرم پرچم آبی رو از اتاق خودم بیرون ننداخته و عکس استقلالیهای 20-30 سال پیش رو ..اما اینروزا سرخابیم .. اما تمام وجودم درد می کنه. خوب می دونم که فقط زمان همه چیز رو به حالت اولش بر می گردونه

زمانه پندی آزادوار داد مرا                             زمانه رو چو نکو بنگری همه پند است

شکرگزاری

شامشو که خورد دستاشو بالاتر از ستاره های آسمون برد و سرشو گرفت بالا .. یعنی خدایا شکرت .. دست از پا نمی شناختم و گرفتم بغلش کردم و محکم بوسیدمش

عرفان عزیزم .. برادرزاده نازنینم دیشب مهمانمون بود .. کودک 16 ماهه ای که بدلیل معاشرت و ظرفیت و اخلاق عالی که داره بسیار محبوبه تو خونواده مون 

یاد خدا باعث آرامش قلبه .. متاسفانه فاصله هامون باهاش زیاد شده و اکثراً موقع بیماری و گرفتاری و مصیبت یادش می افتیم. خدایا بخاطر همین آرامشی که بهم دادی تا بتونم بیام چند جمله برای دوستانم بنویسم شکرت.

پ.ن 1- متاسفانه تا بحال 19 نفر از کشته شدگان و 5 نفر از مفقودین منا از کاروان زادگاهم هستن که بعضی از خانواده ها رو می شناسم .. به همه بازماندگانشون تسلیت می گم و روح همه درگذشتگان قرین رحمت

پ.ن 2 - عیدی دیگر از راه رسید و این عید عزیز رو به همه سادات و مسلمانان تبریک می گم. امیدوارم سادات این جمع ما رو از دعای خیرشون بی نصیب نذارن.

باقی بقایتان .. جانم فدایتان

هنر نه گفتن

قبلاً هم یک پست راجع به نه گفتن گذاشته بودم.

نه گفتن یک مهارت اجتماعیه و در آداب معاشرت نقش به سزایی داره .. بسیاری از ما از جمله خود بنده از این مهارت اجتماعی کمترین بهره رو می بریم. خود بنده شخصیت دو وجهی دارم در موضع گیری نه گفتن

نه گفتن های منطقی جزء ضرورتهای زندگی اجتماعی محسوب می شه

تو کار اداری نه گفتن در برابر خواسته های نامعقول برام جزء آسونترین کارهاست جز در موارد خاصی که با بعضیها روابطم دیگه از اداری خارج شده باشه که در اینصورت با خواسته های غیر منطقی اداریشون راحتتر کنار میام اما اگه جنبه شخصی پیدا کنه نه گفتن برام کمی سخت می شه و مثال ساده ش دادن وجه دستی به چند نفر ثابت که واقعاً دلم نمیاد بهشون بگم نه

اما تو زندگی شخصیم خیلی سخته برام که به دوست و آشنا جواب رد بدم .. همیشه احساس کردم شاید این یه موهبته که خدا منو در مسیر عده ای قرار می ده تا شاید بتونم خدمتی بکنم و از این طریق قلب خودمم شاد بشه ..

اما گاهی همین خواسته های منطقی اینقدر زیاد می شن که اجابت همه آونا از توانم خارج می شه و بعد پیگیری پشت پیگیری .. دیگه واقعاً کلافه می شم و تو دلم می گم کاش می گفتی نه .. بازم دندون به جیگر می گیرم و می گم شاید وسیله خیر قرار گرفتی ساکت باش .. و آروم آروم همه چی درست می شه. اما خدائیش فشار زیادی باید متحمل بشی تا یه قول رو به عمل تبدیل کنی.

+ هنوز به فضای جدید عادت نکردم .. اما تصور می کنم با نوشتن همه چی عادی می شه.

پاییز

آخر پاییز شد .. خزان با نوستالوژیهای فراوانی که برای همه بازدیدکنندگانش دارد جای تابستانی گرم و شاد را گرفته است.

دیدن بچه مدرسه ایها و کیف و کفش و لباسهای نو و انتظار برای رسیدن سرویس مدرسه و ترافیک و شلوغی و همهمه برایم بسیار لذت بخشه .. شوق دیدار همکلاسیها و معلم های جدید و بازیهای دوره کودکی سرشار از خاطرات ماندگار است.

از همه اینها که بگذریم خزان ماه خاصی برای من بوده و است. نقاش طبیعت دست به قلم شد و با میلیون ها رنگ باری دیگر زیباترین تابلوی خود را به نمایش همگان گذاشت .. دیدن اینهمه رنگ و تلون و تنوع در هیچ زمان دیگری میسر نخواهد بود.. فصلی که میلیونها پرنده به زادگاهم مهاجرت می کنند و ماهها مهمانمان خواهند بود و عشقبازی شان با طبیعت دیدنی است.

شاید هیچ فصلی مثل پاییز ذوق شعرا و نویسندگان و نقاشان و هنرمندان رو برنخواهد انگیخت و به الهام از خالق اینهمه زیبایی به خلق اثر دست خواهند زد.

برای همه دوستان مجازی و واقعی ام پاییزی عاشقانه و زیبا آرزومندم.

خانه نو

سلام دوستان

سالها در بلاگفا نوشتم و دوستان زیادی داشتم اما اینروزها کمتر کسی می نویسه .. اما من همچنان شوق نوشتن دارم و به بازگشت همه اونایی که دوستشون دارم امید بستم.

راستش بد و خوبهای بلاگفا رو همونجا گذاشتم .. شاید خوبهاشو یه روزی منتقل کردم همینجا .. البته بعید می دونم نظرات قابل انتقال باشه .. و برای من نظر دوستان از خود پستها ارزشمندتر بود.

به هر تقدیر ارزو می کنم ایام خوب و خوشی رو اینجا در کنار شمایی که هستید و خواهید اومد سپری کنیم.

سالها اسم وبلاگم سایه ماه بود ماحصلش شد همسایه ماه