چندی پیش به دوست بسیار عزیزی مشاوره می دادم .. تفاوتهای بسیاری که با زوجش داشت بسیار رنجش می داد .. هر چقدر خواستم به سمت سوی مصالحه هدایتش کنم نمی شد .. ناگهان جمله ای گفتم: "بر روی سنگ بذری نمی روید". بعد ایشونم همین جمله رو تکرار کردن و انگار از میان همه مکالماتمان همین یک جمله کوتاه توصیف تمام رابطه بود .. سکوت کردیم .. بعد تصمیم گرفتم چیزی نگویم و شاید صحبت از هواشناسی موثرتر بود.
در اعماق سکوتم با خودم صحبت می کردم .. محمد اشتباه نکنی .. به خیلیا جهت فکری می تونی بدی .. تصمیم سازی بکنی ..و این برزخی هست که من خیلی وقتا به آن دچارم.
شاید اوایل کارم به هیچکس مشاوره برای جدایی نمی
دادم .. حتی کمکی در این راستا نمی کردم .. اما حالا با گذشت سالها ایمان
آوردم که اولاً: قضاوت بین آدمها کار بسیار سختیه و دوماً: بسیاری از
انتخابها از ابتدا اشتباه محض بوده و همون مصداق انداختن سنگی به چاه توسط
جاهلی و درنیاوردنش به صد عاقل
